Thuis is waar we beginnen - boekverslag

Eerder verschenen in PlusMinus magazine, 2025/3, geredigeerd na publicatie

“Thuis is waar we beginnen” gaat over een dertiger die terugkijkt op haar jeugd in het vrijgevochten gezin van een beeldend kunstenaar. Haar vader eist alle aandacht op. Het ene moment is alles mogelijk, het andere moment krijgt hij een psychose en verdwijnt. Pas wanneer de ik-figuur zelf de controle dreigt te verliezen, en ze alles - problemen en liefdevolle band - terug in elkaar zoekt te puzzelen, ontdekt ze dat haar moeder een belangrijke gebeurtenis verzweeg – om haar niet op te zadelen met twéé psychisch belaste ouders. 30-jarige Robin kijkt terug en vraagt zich af: is gekte erfelijk? 

In het proces om de angst voor waanzin te bezweren laat ze haar ouders eerlijk aan het woord. Ook spreekt ze met ervaringsdeskundige collega-schrijvers Erica Jong en Siri Hustvedt over hun manische familieleden. Daarnaast geeft ze met evocatieve vergelijkingen een tijdsbeeld van een jeugd in de jaren negentig. En vraagt ze zich af: hoe wenselijk is normaal zijn?



Toen ik het boek oppakte, zoog het me onmiddellijk naar binnen. In het begin tref ik een onderzoekende Robin van nu. Wat is gek? Wat normaal? Wie wil hoe zijn en waarom? 

Robin praat met haar familie, ze kijkt met de blik van nu naar het kind dat ze was. Wat had ze nodig? Ze overdondert ons met  rauwe en filmische scenes en spaart niemand. Zichzelf, haar familie, de lezer: het leven, de humor en de pijn spat uit elke zin. Zonder intensiteit is er geen leven, lijkt het motto van de van den Maagdenbergjes. Maar een moment om te reflecteren, überhaupt te praten over dingen, komt er niet. Nooit.



Tot nu. Robin maakt dat moment. Ze neemt de tijd. En de ruimte. Ze reist naar New York en spreekt daar met Erica Jong en Siri Hustvedt over hun manische familieleden. Ze vergelijkt haar beleven met wat actuele schrijvers en wetenschappers melden over de materie, zoals Peter A. Levine over trauma en het ontladen van spanning. Met de korte hoofdstukken leest het boek haast als een pamflet, logisch en licht. Het is een scherp en raak verslag met overpeinzingen, zelfreflectie, onderzoek, vragen aan haar familie en onze maatschappij.

Mij raakte:
“Pas veel later ging ik het zien als een theaterstuk, met mijn vader als megalomane regisseur.” (p. 38)



“… [zijn] weinig dingen zo sterk dat ze bestand zijn tegen de dodelijke botsing tussen manie en depressiviteit. Liefde in ieder geval niet, schrijft psychiater Darian Leader.” (p. 45)

(.. waar haalt zo’n psychiater het vandaan, vraag ik me af; het is erg genoeg dat dit soort ideeën in de algemene populatie leeft, maar een psychiater, iemand die mensen met een diagnose zou moeten steunen en helpen?).

Van den Maagdenberg contrasteert, balanceert de zwaarte met fijne en grappige herinneringen. In een gesprek met Trouw deelt ze dat het schrijven echt voor haarzelf was, en dat het de familie dichter bij elkaar heeft gebracht. En zo leest het ook: helend.


Ja, dit boek greep me bij de lurven en de kladden. Herkenning, en opluchting - dat het leven ook met zo'n vader heel mooie momenten kent,  en dat ik denk “oh zo erg ben ik niet, gelukkig”. Op driekwart volgt een plottwist, die leidt tot de geweldige bespiegeling, dat mensen met bipolair nodig zijn om transities in de samenleving mogelijk te maken. Omdat bipolairen - en breder: neurodiversen, mensen met een diagnose - wellicht meer, en of dieper waarnemen en voelen. Precies wat we nu zo nodig hebben: wij, mensen met andere, meer open, minder sociaal wenselijke of aangepaste manier van denken, voelen en leven, wij kunnen nieuwe werkelijkheden vormgeven.
 
Dit talent komt met kosten: de depressies, de extremen van een manie, en het algehele niet begrepen worden door de “gewone” mensen, er niet bij horen: “gek” zijn.  Dus nee, misschien horen wij met een bipolair gemoed niet bij de “gewone” mensen, misschien zijn wij niet “normaal”. En misschien is onze bijzonderheid , zoals van den Maagdenberg suggereert, uitzonderlijk waardevol, en daarom wij ook. Of misschien doet het er niet toe, omdat we er nu eenmaal zijn. En dat is an sich waardevol, hoe een maatschappij, een familie, een stel buren, wijzelf, of wie dan ook naar ons kijkt.

Heel eerlijk: mij lucht het op. Zo goed ben ik geprogrammeerd in een kapitalistisch “moet waarde toevoegen”. De andere kijk, dat het er in feite niet toe doet, omdat elk wezen van waarde is omdat het er is, punt, is misschien wel gezonder een waardevoller.

Welk perspectief jou ook raakt, het boek biedt beide, en kan zodoende in mijn beleving veel steun geven aan de bipolairen en hun community. Dat zijn wij, lieve lezer, jij en ik, en alle andere buitengewone mensen met en zonder een diagnose; bipolair I, II en of anders. Ons kan het boek steunen, en onze collegae, partners, familieleden, vrienden, kennissen, en buren. Of die nu bekend zijn met de betreffende diagnose of niet. Hoe meer mensen dit werk lezen, hoe meer begrip er komt. Dat zal de direct betrokkenen ten goede komen, en de maatschappij als geheel ook.

Dus daarom: 5 sterren, witte rook, bestel de bitterballen: en lees dit boek, geef het door, dat het maar breed bekend moge worden. Mijn twee exemplaren heb ik ook op reis gestuurd middels bookcrossing. Misschien vindt een van de twee wel haar weg naar jou?! En wat zouden we nog meer kunnen doen om te zorgen dat dit boek gelezen wordt? 

 Tot slot, ben ik heel benieuwd hoe jij het vindt. Stuur me een berichtje? :) TD

Over de auteur
Robin van den Maagdenberg is schrijfster en journalist, en schrijft essays over moderne kunst en internationale schrijvers in onder meer NRC Handelsblad en Vrij Nederland. Thuis is waar we beginnen is haar debuut.

Auteur: Robin van den Maagdenberg
Uitgeverij: Querido
ISBN: 9 789 021 462 462
Jaar van uitgave: 2022
Omvang: 224 pagina’s
Prijs: €21,99/€11,99 (ebook)/€10

Fearless Mahogany Era

Once you start saying Yes to Life and let it resonate right through you.. down in the deepest core of your belly, where your creativity lives.

Once you dare to tread into the abyss where the Real Feelings live.

Once you trust enough to fall.

Once.

Do you even remember how often you said Yes before,..yes

Do you remember just one time you said really yes..

It might even have come covered, cloaked in a No. Or two. A ginormous no perhaps? A Life shattering NO.

And then a lot of Tiny Yes's and New No's..

Before
you
R E A L L Y

F I N A L L Y

F
        E

                  L


                            L

And someone
Caught you

Or something came

Floating up
From the Deepest of Deeps

Softly offering.. whispering, touching..
Bringing Promise of relief recognition acknowledgement yes this is this was this exact this feeling and not that or Just between this and that together mixing detailing


FEARLESS MAHOGANY

I found it under the rafters, just lying there, it had fallen.
She told me to rise to it.. so I did.
NO FEAR JUST TRUST

Say yes.
Start small, perhaps?

Maandag, grijze dag - De Wanhoop

Was ’s nachts even wakker, 04.00. 
Onrust

. Er moet meer.
 Na Kunst/Klimaatcrisis getreind met D en E uit Amersfoort.

De Wanhoop

. Wat moeten we daar nou mee? Lieve, Beste, Dappere Rebellen, waaronder: ik.



Druilerig was het, het begon steeds meer te druppen gister eind van de middag, net naast de onderdoorgang van het Rijksmuseum, die mind you alleen nog bestaat dankzij een hele hoop actievoeren en petities, door onder andere de Fietsersbond.

Vurige speeches waren er. Prachtig mistroostig verbeelde Klimaatcrisis in onder water gelopen kunstwerken.

 Iemand had een 0% biertje voor mij laatkomer, en ik bracht wasabi borrelnootjes en een knuffel voor deze en gene.

Een stuk of vijftig veelal bekende gezichten. Hier stonden we weer. Sommigen na de anti racisme demo in Den Haag.

 Daar waren 200 mensen op de been geweest. In Berlijn waren er wel 100.000. Was je gister in Pernis, bij Shell? Ik niet, nee.



Later, op weg naar huis, moest de tram naar het station pauzeren voor een vijftigtal Free Palestine Demonstranten. Ze droegen de grootste vlag die ik ooit heb gezien mee, zo’n 5 x 20 meter.

 In de tram was het stil, iemand zei gedempt dat Israël niet aan het songfestival mocht mee doen, maar ja.

 Eerder op de dag in Utrecht zag ik een stil protest met duizenden paren kinderschoentjes op het marktplein, naast Tivoli.

 En onder het bollendak vier anoniem gemaskerde activisten, Anonymous for the Voiceless, die droegen beeldschermen waarop de gruwelen die mensen dieren aandoen voor onderzoek, eten of geld.



Ik wilde toch zonodig meer actie, toen ik vier jaar geleden actief werd voor XR? De actiebereidheid in Nederland was toch zo bedroevend laag?

 Nou dan. Toch beklemt mij deze maandagochtend een gevoel van steeds dezelfden, van uitputting, van waar blijft de rest?

Dat is de onrust die mij vannacht om 04.00 wekte. Dat was het gesprek dat ik in de tram en trein naar huis met E en D had. Hun moedeloosheid. We moeten meer, met meer.

 Mij vervulde een verlangen van het moet anders, we moeten ze gaan halen, de zwijgende meerderheid, de boze PVV en Forum stemmers, de woedende boeren met hun brandende asbest en hooibalen. De uitgebluste moedeloze niet stemmers, die ook. Door te luisteren, uit te reiken, te verbinden. De verbinding weer te vinden. 

Misschien niet (alleen) met meer soorten acties, maar ook op meer verschillende plekken, meer buiten onze bubbels, naar andere (groepen) mensen toe.



Zoals het Deep Canvassing initiatief van o.a. Pippi van Ommen. 

Of het “Hoe start je een beweging” van het Humanistisch Verbond. 

Of dat je gewoon iedereen die je spreekt, ontmoet, ook even vraagt of ze gestemd hebben, zo ja, als ik mag vragen, wat? Zo nee, waarom niet? "Gewoon," zo gewoon is het niet. Maar toch. Alleen als je ruimte hebt natuurlijk, echt ruimte, nieuwsgierigheid, belangstelling, om te luisteren naar wat er dan ook maar komt.

 Ook veelbelovend: het Mycelium Joy initiatief van Chautuileo Tranamil (linkjes verzamel ik onderin).

Wat jij, lieve activist? 
Of ben je gepensioneerd, als activist? Of nog helemaal niet begonnen? 

Herken je dit? Iets hierin?
 Voel je ook de behoefte om iets anders te doen? 

Of ben je vooral uitgeput en moe, misschien zelfs wanhopig?

 Hoe het ook voor jou is, wie je ook bent, waarin je jezelf ook herkent: je bent niet alleen.

 En onthoudt: radicale zelfzorg is ook een ultieme vorm van protest.

 We got you, zorg dat je jezelf ook “hebt”.

 Vraag wat je nodig hebt. Geef het aan.

Wat ik nodig heb? Dank voor het vragen. Ik heb betaalbare woonruimte nodig vanaf 1 juli. In Arnhem liefst, maar kan anywhere tussen Arnhem en Amsterdam, nabij (10 a 15’ fietsen van) treinstation. Mag tijdelijk, minimaal 2 maanden. Ben goed met katten en decluttering/deep cleaning/de buren.

En klanten voor mijn startende praktijk als antikapitalistisch, i.e. werkelijke waarde toevoegend, gericht op een duurzame toekomst, loopbaancoach. Werkzaam tussen Arnhem en Amsterdam. Iets als trainer of communitybouwer kan ook.



Dankbaar ben ik ook, trouwens.

• voor hoe blij mijn lijf is met 98% vegan eten sinds twee jaar, fyi na een aanloopperiode van vier jaar
• voor de gemeenschap, de liefde, de verbondheid, het er zijn voor elkaar op alle mogelijke manieren die ik heb ervaren vooral sinds ik fysiek actief werd voor XR in juli 22
• voor de hoeveelheid kennis, de openheid, de kwetsbaarheid die ik heb ervaren in die community
• voor de bereidheid elkaar te helpen, voor de moeite die het mag kosten
• voor de zelvigheid die iedereen laat zien, de manier waarop het daardoor lukt in mezelf te vallen.
• dat het steeds weer is gelukt woonruimte te vinden zonder een hypotheek af te sluiten of een huisjesmelker te betalen, dus zonder meer gebakken lucht in een overstretched systeem te blazen


En ik voel heel veel liefde voor jullie. Als je zin hebt vertel mij op jouw beurt wat je voelt, wilt, nodig hebt.

 En misschien zie ik je bij Parenco, op de A10, A12, in het Openluchtmuseum, of bij de koffie? Bijvoorbeeld bij Kattencafé de Muis?



Links voor wie meer wil

• Hulde aan de ENFB / Fietsersbond: word lid! Ook/juist nu. En zeg het ANWB lidmaatschap op, fossiele lobby en spullenpushers, waar je zelf ook nog eens voor betaalt. Bies bv Blij dat ik Rij als het je om de pechverzekering gaat.
• Deep Canvassing: https://deepcanvassing.nl/
• How to Start a Movement van het Humanistisch Verbond
  
• Mycelium Joy: 30 maart, 14.00 - 19.30, Ruigoord, voor meer details check Indigenous Liberation Movement op Instagram, en of volg Chautuileo Tranamil op LinkedIn
  
• Free Palestine - demo’s elke dag in Amsterdam, zie bv https://watkanikdoen.nl/
 of steun Plant een Olijfboom
• Kattencafe de Muis in Arnhem, echt waar, voor wereldvrede (off to it rn, in fact)
  

What to do about climate policies after PVV got so many votes? I asked ChatGPT

How can the government still implement and execute effective and adequate climate change policies after citizens have voted in a right wing populist party, that does not seem to care about climate?

Is what I asked https://chat.openai.com/.

If you have ideas about different, better wording, please add them in the comments, or DM me in Telegram, I can run another wording and see how the results change, that would be interesting.

The answer:

When a government's priorities don't align with addressing climate change, it can indeed be challenging to implement effective policies. However, there are a few ways to navigate this situation:

1. **Public Awareness and Pressure:** Engaging and educating the public about the importance of climate change can create pressure on the government to take action. Grassroots movements, protests, and educational campaigns can influence public opinion and, consequently, the government's stance.

2. **Collaboration and Alliances:** Governments can form alliances or collaborate with other countries, states, or cities that prioritize climate action. This can create a network that collectively works towards climate goals despite the stance of a particular government.

3. **Policy Innovation:** Explore alternative policies that might be more palatable to the ruling party. For instance, economic incentives for businesses to adopt greener practices or emphasizing job creation through renewable energy industries might align with their priorities.

4. **Long-Term Strategies:** Implement policies that have long-term benefits beyond political cycles. Investing in renewable energy infrastructure, biodiversity conservation, and sustainable practices can demonstrate the advantages of climate-friendly policies regardless of short-term political stances.

5. **Economic Arguments:** Emphasize the economic benefits of addressing climate change. Highlighting potential cost savings, job creation in renewable sectors, and the financial risks of ignoring climate change can sway policymakers who prioritize economic growth.

6. **Engaging Stakeholders:** Involve various stakeholders, including businesses, scientists, NGOs, and local communities. Their support and involvement can create a broader coalition advocating for climate action.

7. **Legal and Regulatory Actions:** Push for or uphold existing legal frameworks and regulations that mandate environmental protection. Lawsuits or legal challenges can sometimes compel governments to comply with environmental regulations.

8. **Adaptation Strategies:** Even if mitigation efforts are stalled, implementing adaptation strategies to deal with the impacts of climate change can be crucial. This might involve infrastructure improvements, disaster preparedness plans, and public health strategies.

While these strategies can help, navigating a political landscape that's not supportive of climate action can be complex. It often requires a multi-faceted approach that combines public pressure, economic rationale, global cooperation, and creative policymaking to drive change.

Inside the potluck cult

Finally, we have underground footage of the cornucopia any potluck situation always turns out to be.

Listen to the vegan activists as they plot their next move.

These events seem to occur almost daily in localities, spreading across the world like wildfire.

Do you hear them compliment eachother - on the food?!

The level of brainwashing is beyond. I heard one say they have never eaten as well, as healthy, as delicious as they have since they started frequenting these potlucks, as they call these gatherings.

 

 

I found this anon report here on Insta, the footage cannot be copied here, some kind of anon lock was placed perhaps?

I did manage to secure some pictures from the same cult, to help with targeting. Pic quality may be somewhat grainy, apologies.

Stay tuned, as we try to ascertain who the leader is.

Any help is widely appreciated, please contact me thru a coded message in the comment section. I am afraid to post my contact info here, apologies for the complexity of comms, please push through any way. It is imperative we get a handle on this terrorist cell.

yummy tummy

My yummy tummy 

that holds so much love and energy, 

taking care every day, 

providing.

outer softness, 

inner strength 

and smart processing

24/7 

for as long as I live.

so why do I really feel

dikke depressieve deegbuik?

poor yummy tummy

angry tummy

will it stay?

treated this way?

Zandbank

Van verdriet en pijn
Het enige waarop ik
Bouwen, vertrouwen kan, staan kan

Dat is wat echt is
En waar

Diep in het zwarte, dooraderde water verborgen
Dat me overspoelt, ik stik
Maar, zonder contact, "wie ben ik"?

Droom dat ik erop staan kan
Mijn hoofd fris en vrij in de wind
Mijn voeten stevig op het natte zand
Het water daar in golven af en aan.
Kijken kan ik ver

Sta ik in de tsunami?
Of heb ik de foto bevroren?
Dat het water wegtrekt
En het zand gezien mag.

Ode to One Man, One Woman

ABBA for life - ode to all who have suffered in painful relationships - including, the children. The children, most of all. That's so many of us, as children.

How long do you have to keep on trying, really?

This song "One Man, One Woman" just hit so hard right now.

I was a child with my parents for eight years, while they kept up a strained relationship that ended in divorce at the time this song came out. I've been living this type of marriage for a decade. In this very house where I am again living with the children 24 hours each week.

Why do we hang on to this nuclear family ideal so hard? "Hoeksteen van de samenleving," Wopke Hoeksteen. How well has christianity succeeded in brainwashing us? And at what price?

Yet I would also like to praise all those in such a, or any kind of tough situation. For enduring it, for hangin' in there, for maintaining hope, for keeping faith. For keeping your soul alive, even if it seems tucked away, hidden, even to yourself, in a deep dark corner of your mind. Maybe in your body somewhere. Or in your wardrobe, or in a playlist or meme account.

And I would like to try and reassure you. As long as you keep on breathing, as long as your heart beats: you are alive and so is your soul. Given the right nurturing conditions, the right people, the right Inspiration, your light will show itself again, cosily like a fireplace, or fierce like a flare up rocket or a bonfire.

No matter how big or small, even the tiniest spark, once you show it to the world, it will attract other souls' fire like the warning beacons of Gondor, amplifying the power, summoning more help and burning whatever does not serve you.

This whole album by ABBA, "the Album", is like a complete therapy trajectory. Also, listen to "One Man..."'s baseline - amazeballs 🎸

LISTEN TO IT MAN otherwise it will not stand (also Dudism rocks).

I wrote this may 6th 2023, published on Instagram, edited it for this blog june 28th 2023.

Het werk werkt

Iemand schreef in reactie op op deze cartoon van Maaike Hartjes die ze op haar Insta deelde, dat het aantal zelfmoorden onder jongeren is gestegen.

Wat een mooi haakje voor wat ik me al vaker heb afgevraagd. Ik typte onderstaande (beetje geredigeerd nu, Insta werkt super irritant voor langere reacties, en de stress dat je iets verkeerd aantikt en dat het ineens weg is. Je kan beter eerst in Notes typen en dan copy pasten, note to self).

"Ik weet niet of het aantal zelfmoorden gestegen is of dat het nu wél gezien, benoemd en erkend wordt. Onder mijn voorouders zijn er minimaal vrijwillig uit hun leven gestapt. Waarschijnlijk zijn het er ook in mijn voorouderlijn meer. Ook bij mensen die door andere oorzaken jong zijn gestorven - bijvoorbeeld alcoholisme - vraag ik me af in hoeverre een meer of minder bewuste doodswens een rol speelde. Of omgekeerd, hoeveel plezier degene in het leven ervoer.

In mijn ogen is de grotere transparantie en openheid van nu een enorme stap vooruit.

Wat betreft het juichen voor jongeren: ja, ik juich van harte mee en ben elke dag herhaaldelijk verbijsterd over wat veel jongeren aangaan, wat ze kunnen en doen. Maar toch ook een lichtje op het volgende: ik ben nu 49, en heb 20 jaar geleden besloten dat ik alle soorten therapie en alternatieve methoden zou aangrijpen om uit te puzzelen waarom chronisch recidiverend depressies mij plaagden. En vooral, hoe ik ervan af kon komen. En wat die beslissing en het navolgende proces heeft opgeleverd is ongelooflijk. Voor mezelf, voor het besluit kinderen te willen en voor wat ik in handen had om, toen het ons gegeven werd ouders te worden, die mensen op te voeden. Ook de impact op mijn hele omgeving, alle soorten gesprekken die ik voer en hoe ik me in de wereld beweeg is enorm, al begin ik dat nu pas in volle omvang te ervaren. Dus veel dank Maaike, voor het zichtbaar maken van de kracht en moed van jongeren, EN vlak de rol van oudere mensen zoals ik, die dit soort werk doen, niet uit.

Aan iedereen die nu worstelt met depressie of andere mentale issues: het moment om met jezelf aan de slag te gaan is *nu*, hoe oud of jong je ook bent. Je bent niet alleen, en er is hulp, ook die voor jou werkt. Niet altijd binnen de GGZ, en je hebt niet altijd meteen de juiste te pakken, maar er is hulp. Mijn DM is open. Of je kunt bellen of chatten met bijvoorbeeld de Luisterlijn."

Dank Maaike nogmaals voor het aankaarten van dit onderwerp, ik ben (al jaren) groot fan <3.

 

Voetenschaamte o hellup - barefooting

Barefooting gaat door!

Luister hier naar de geweldige Cooky Hoogeveen van voetentraining.nl wat je nou met die kakkies moet en waarom.

Veel plezier en sterkte met de schaamte.

Liefs, Tess

Disconnect

Woorden heb ik wel
Maar antwoorden niet
Alles gaat kapot
En ik trek me terug in mijn hoofd
Waar het veilig is
Ongeschonden
Het diepst van mijn gedachten
Zo’n god
Zo alleen
Want nooit
Aanraakbaar

Ik voel mijn hart
De energie daar
Is echt
Maar de wereld
In betonnen hokjes
Achter formulieren en enquêtes
En koude glazen schermen
Voelt doods
Dat kan mijn hart niet aan
Waar is iedereen
Waar is het leven?

In het huis
Zo netjes
Houten vloeren
Licht en warm
Ruim
En iedereen alleen
Alle vier
Eigen schermen
Zo was het, stil
En ik wist niet wat ik moest
doen

In de trein
In de bus
Schijnt de zon
Op mijn gezicht
En ik denk aan het mysterie
Van energie en humeur
Dat te te ontrafelen moet zijn maar
Maken we het dan kapot, misschien?
Moeten we juist weven?

Meer mysterie
Minder woorden
Want alles wat we
“echt weten”
Wat we kunnen meten
Waarover we praten
Meningen vormen
Gaat kapot

Myrrhe en Deep Field Relaxation

Een ander instrument dat ik in de coaching gebruik is Deep Field Relaxation. In augustus kwam ik in contact met Myrrhe van Spronsen. Myrrhe is basisarts en in opleiding geweest tot psychiater. Zij heeft die opleiding af moeten breken, omdat ze in een psychose terecht kwam.

Nu werkt ze - o.a. met Jim van Os - als ervaringsdeskundige en kunstenaar. Voor haar staat het als een paal boven water dat haar psychosegevoeligheid samenhangt met een bijzondere kwaliteit; een soort extra zintuig, een manier om informatie te ontvangen, bijvoorbeeld uit andere dimensies. Zoals bijvoorbeeld de film Crazywise dit neerzet.

Begin augustus schreef ze op haar Instagram dat ze veel last had van onrust. Ik bood haar een sessie Deep Field Relaxation aan, op afstand. Want ik was in Arnhem en zij in Rotterdam. We hebben dit gedaan, en de volgende ochtend kreeg ik - pingpingpingping - een serie superblije berichtjes van haar.

Dit sprak ze in:

"Hoi Tess, ik ga toch even inspreken. Heel erg bedankt voor jouw bericht.

Het was ook wel heel mooi en bijzonder. Er is heel heel heel heel erg veel gebeurd. Ik heb net een voice memo voor mezelf gemaakt omdat het gewoon zoveel was,
en ik kan dat beter inspreken dan opschrijven, want het is iets bijzonders wat er is gebeurd, en ik herken het ook van eerdere psychotische fases.

Er gebeurde een soort inwijding, ascensie waar ik me aan moest overgeven. Dat heb ik eerder gehad in psychoses, maar dan werd ik op het laatste moment heel angstig waardoor ik dan net niet verder kwam.

Nu ging ik ook een paar keer weer terug, maar nu dacht ik van nee: overgave, overgave, en toen kwam ik er wel.

Ik kwam op een plek ergens boven de aarde, waar ook een groep mensen waren die waren heel blij voor mij dat ik het had gehaald. Toen mocht ik bij die groep horen. Er zaten ook weer haken en ogen aan, want die hadden een schaduw jasje op aarde achtergelaten, en toen dacht ik ja maar toch ook eigenlijk erg dat dat dan nog op aarde ligt?

En toen kwam er iets door waardoor ik ook heel graag weer terug wilde naar de aarde, want daar was iets gebeurd.

Toen was er een soort van trap van wolken, waardoor ik weer terug naar de aarde kon gaan. Ik was blij om weer op Aarde te zijn en hier aanwezig te zijn echt vanuit eigen keuze. Deze ervaring heeft iets van een Bijna Dood Ervaring.

Vandaag toen ik wakker werd was ik ook echt blij om op Aarde te zijn en ik zag het als een bijzondere mogelijkheid hier nog te kunnen zijn."

Myrrhe deelt regelmatig op haar LinkedIn waaraan ze werkt, en ze geeft healings en readings (bericht gaat verder onder het plaatje).

De Leeuwenpoort, Myrrhe van Spronsen. augustus 2022

Over de dimensie die ze heeft bezocht, schrijft Myrrhe het volgende:

"Boven de Aarde

Boven de Aarde zijn plekken waar je naar toe kan gaan. Er zijn bepaalde momenten in je leven dat de poorten openstaan en je daar dus kan vertoeven.

Hoe ik het ervaar is dat je bewust je Aardse lichaam loslaat en langzaam gaat opstijgen. Dit doe je dan vanuit volmaakte vrede, overgave en richtend op de Zon of het licht. Je gaat dan langzaam opstijgen buiten je Aardse lichaam.

Het is in het begin een gek en onwennig gevoel. Dus voor mij is het ook nieuw om me daar nu volledig aan over te geven. Volledig vertrouwen op wat er gaat gebeuren zonder dat je weet waar je naar toe gaat.

Ik heb dit meerdere malen meegemaakt, juist tijdens psychotische toestand. Het heeft in het begin iets engs want het lijkt een beetje op sterven en misschien is dat het deels ook wel.

Eerder bereikte ik de sfeer van de Kleine Prins (van dat prachtige boekje, een van mijn lievelingsboeken) die dus volgens mij echt bestaat, ergens leeft boven de Aarde. Gisteren lukte het mij ook tot een groep mensen te komen die boven de Aarde leeft. Ik was trots dat het mij gelukt was en zij applaudisseren voor mij dat ik deze bewustzijn toestand had bereikt.

Zelfs deze groep mensen had menselijke flaws. Het waren hoogbegaafde mensen die daar dus met een groep woonden en een klein beetje hooghartig waren. Ook zag ik dat deze mensen hun Aardse duistere jasje op Aarde hadden achter gelaten waardoor zij daar boven konden zijn. Dat vond ik niet helemaal eerlijk. Ik kreeg de keus om daar te blijven of terug te gaan.

Later zag ik op Aarde iets gebeuren waardoor ik wist dat ik terug wilde om nog een deel van mijn opdracht te doen.

Via een ladder gemaakt van wolken klom ik weer naar beneden met een vriendin op mijn schouder. Ik was blij om weer op Aarde te zijn en hier aanwezig te zijn echt vanuit eigen keuze. Deze ervaring heeft iets van een Bijna Dood Ervaring. Vandaag toen ik wakker werd was ik ook echt blij om op Aarde te zijn en zag het als een bijzondere mogelijkheid hier nog te kunnen zijn.

Ik wil dit graag delen om een breder perspectief te geven over bewustzijn. Niet alles wat we mee maken past in een hokje. Dus ook in de psychiatrie mag kennis komen van dit soort bewustzijnervaringen. Het is niet allemaal pathologisch wat er gebeurd. Zeker niet. Het is alleen zo dat de huidige medische wetenschap er geen kennis van heeft, waardoor het naar mijn idee en gevoel verkeerd gelabeld wordt.

Ik hoop dus door het delen van dit soort ervaringen ook een bron van kennis te worden en zijn voor de huidige psychiatrie die aan verschuiven en veranderen is. We moeten naar een gezondheidszorg die verder kijkt dan het materialisme. Er is nog veel meer waar wij healing uit kunnen ontvangen. Ik zie voor me dat GGZ instellingen plekken zijn, waar ook poorten zijn naar die healings, plekken in de kosmos en er contact kan zijn met de Vlammen van opgestegen Meesters. Zij kunnen ons helpen met Heling die via de mensen ook plaats kan vinden."

Hoe het begon - okt nov

Hoe het begon

Hij wilde me zien, naar me toekomen,
toen toch niet, want hij was te druk.
Zo begon het al.


Wakker liggen vanaf 00:XX.
Door hem tuuk.
Is it me?
Wat is het?
Is he gay (dat weer).
Ik ben te oud.
Hij te jong.
Kannet schelen.
Ik wil het.
Maar niet alleen.


Ik voel het.
Ik voel hem.
Om me heen.
Armen warm
en zacht
Heet krijg ik het


Belt hij weer
Kom vandaag
Kom hier
Niet morgen, daar
Deze pot krijg ik niet open,
kom hier en help
Hoelang duurt de trein
En volgende week
Kom ik bij jou.


Of zien we elkaar
de hele tijd
laten we elkaar
niet meer gaan
ga je mee dan
met mij
naar X naar Y
vrijdag zaterdag
zondag Berlijn
Er is een concert
Don’t wanna fall in love alone,
zingt ze
Ik wilde al naar Berlijn

En jij?
Of ben je gay?
Bezet?
Te jong?


Kijk me aan
Vertel me alles
Met je ogen
Ik klim in je
Met alles en dan
is er alles <3

Maar 

Maar weet hij wel
Hoe teer ik ben
Kwetsbaar
ik ben gevaarlijk
Mijn pijn verscheurt hem
met huid en haar
eet ik hem op


Kijk om me heen, alvast
voor het volgende hapje
ik verslind hem
wat mijn tandestoker vindt
is al wat van hem rest
het spijt me
ik had zo’n honger
van 10 jaar, zeker.


Als ik met jou zou 

Als ik met jou zou
Dan denk ik aan dat plekje
Ik verlang ernaar
Met mijn vingers over dat plekje te gaan
Die ribbel
Die schuine buikspier
Ik zag het je lag daar op de grond op mijn yoga matje
En ik keek
en werd helemaal week

Maar jij kijkt niet
Je kijkt mij niet aan
Je kijkt niemand aan
Je kijkt niks aan
Het is van mij, het is mijn verlangen, het is mijn fantasie
En jij bent in je eigen verlorenheid, stuiterend
Zo eenzaam
Zo mooi
Zo verloren en onbereikbaar

Mijn eenzaamheid en mijn verlangen
Ik schreef dat ik je wel op wilde eten, verscheuren
Dat ik je zou verslinden
Dat mijn kwetsbaarheid te groot is voor jou
Maar zelfs dat is een illusie
Want jij laat je niet raken
Ook niet door mij

Dus sta ik hier naakt met
mijn verlangens en behoeften
Alleen in de kou
Dat begrijp jij niet
Compassie heb je wel,
maar je ziet me niet


Dus ik kan niet meer ik moet stoppen
met dit spel en jij begrijpt het wel maar ook niet en
je bent alweer weggestuiterd
en wat ik allemaal had bedacht loopt leeg
als een ballonnetje
zielloos ter aarde.


Hier in bad 

Ik lig hier in bad en ik slaap bijna
En ik denk


Hoe fijn het was het gesprek gister
De fantasie
Het blazen
Het vullen
Het vol laten lopen


Van mezelf en mijn verlangen en behoeften
met wat ik wil dat er komt en hoe het gaat
en hoe je dan doet en dat dat allemaal van mij is
en met jou eigenlijk niks te maken heeft je bent ehm
een lege huls
ik vaag jou uit met mijn fantasie
ga ik zo over jou heen,
moeiteloos


dat is kracht
het is creativiteit
het is energie
en het is ook eenzaamheid
het is wie ik ben
zo alleen was ik
zo niet in verbinding


dat is mijn nul-lijn
ik wil mezelf tot de orde roepen
ik wil mezelf wel verbinden
ik wil niet in mijn fantasie leven


ik wil je aanraken, aankijken echt
dat je me ziet
meer wil ik niet
ja dat rijmt leuk maar het is doodeng, voor mij

Belle en IEMT

Belle deed een opleiding tot loodgieter, een leerwerktraject, en moest rijbewijs halen om zelfstandig te kunnen werken. De eigen bus stond al klaar. Belle was een half jaar aan het lessen. Het rijden had die vlug onder de knie; daarna was het iets meditatiefs geworden, genieten. Tot de instructeur over afrijden begon: examen. Vanaf dat moment bevroor Belle in de les. Faalangst. En na de eerste poging leek het onvermijdelijk - gezakt. De lessen en de tijd waren duur! Wat zou het totaal gaan kosten? Zou het überhaupt nog lukken??

In die fase ontmoette ik Belle. Een bevlogen mens die met twee voeten overal in springt. Een probleemoplosser en idealist, met hoge eisen en verwachtingen aan het leven - het eigen en het samenleven. Altijd druk, maar soms juist verlamd door keuzestress. Uiteenlopende lichamelijke klachten. Een eerdere door burnout afgebroken opleiding. Maar ook iemand met enorme energie en veerkracht. Dat rijbewijs? Moest er gewoon komen. Om deze opleiding wél te halen. Dus toen ik vertelde over IEMT was hen meteen enthousiast.

Belle’s ogen waren echter rood en geïrriteerd. Een lichte ontsteking misschien, of een allergische reactie? Dat wist Belle niet. IEMT is intensief voor de ogen, dus die moeten fit zijn. We besteedden een sessie aan Deep Field Relaxation, een soort  geleide meditatie. In deze sessie viel op hoe snel Belle reageerde: meteen committed zakte die in trance zodra de muziek aanging. Een mooie, diepe trance: volledige ontspanning, en ook bewust van alles wat er gebeurde. De nacht na de sessie had hen diep geslapen: een goed teken.

De maandag erop, sessie twee. De ogen waren mooi rustig: we konden met IEMT verder. De gewenste uitkomst, duh: van de faalangst af en slagen voor het rijexamen. We gingen op zoeken naar een herinnering bij de faalangst. We kwamen ergens in diens jonge jeugd uit - en daarna volgens protocol met de oogbewegingen aan de slag. Belle wilde graag delen wat er allemaal gebeurde, tussen de oogbewegingen door, maar het is beter van niet: het zelf doormaken en verwerken, is wat werkt. Dit maakt de methode ook mooi krachtig en zuiver, wat de klant ook doormaakt: het is privé.

Intussen ging het vliegensvlug bij Belle. Als zo’n zilveren kogel in een flipperkast, tik, tik, tik, stuiterde diens aandacht heen en weer tussen de herinneringen, kort en lang geleden, hoe het ging en hoe het voelde.

De tijd vloog, en voor ik het wist zaten we te lachen. Van opluchting, dat het verhaal, de herinnering en het zware gevoel erbij, geklaard waren. Verhelderd, gladgestreken. De druk was van de ketel.

Dinsdagavond kwam een proef op de som: min of meer onverwacht stond de rijinstructeur voor Belle’s neus. Na een lange werkdag, vermoeid en met van die grove werkschoenen aan stapte Belle in de auto. En, en, en? ’s Avonds kreeg ik een blij appje, dat die nog niet eerder zo ontspannen gereden had, als een pro. Het examen een week later? Gehaald! En niet veel later, de opleiding ook.

We waren en zijn allebei superblij met dit resultaat. Proficiat Belle, ook met je moed dit aan te gaan, en je doorzettingsvermogen!